Raport - część 1

„Idee?... Ależ lat już minęły tysiące,

A idee są zawsze tylko ideami”

~ Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Bogowie opuścili Hiellfsgaard, a przynajmniej tak powszechnie głoszono. Ewentualnie tak naprawdę nigdy ich nie było, jak mówili inni. W każdym razie nie ma nic dziwnego w tym, że wydarzenia w wiosce potoczyły się tak, a nie inaczej.

             Owa idylliczna osada, znajdująca się w iście sielankowej, niezakłócanej przez cywilizację okolicy, liczyła niewiele ponad tysiąc mieszkańców, z czego część figurowała jedynie w formie nazwiska w starej, zakurzonej księdze, zawierającej spis godności wszystkich mieszkańców. W rzeczywistości cała gromadka zmieściłaby się w przeciętnej wielkości sali gimnastycznej czy na zwykłym boisku.

Większość mieszkańców toczyła zacięte boje na polach zbóż i wśród grządek marchwi czy innych warzyw. Donośna, wciąż niezadowolona ze swoich wpływów mniejszość łowców utrzymywała, że poluje na jelenie, renifery i lisy, lecz tylko szaraki trafiały na stoły w osadzie – myśliwi twierdzili, że to „czerwone, miejskie monstrum, moloch” jest odpowiedzialne za brak rogaczowej strawy.

            Inną, lecz nie mniej ciekawą grupą była wiekowa i poważana starszyzna, która pilnowała, aby nikt nie łamał odwiecznych i okrutnych  praw. Większa część starszyzny pełniła funkcję kapłanów, nadzorujących składanie ofiar i kontrolujących słowa pieśni i modlitw. Pomimo swej surowości i nieustępliwości nie byli oni jednak okrutni. Tych, którzy łamali reguły zsyłali tylko na wygnanie i dopiero w ostateczności stosowano ostateczność.

Kapłani byli jedyną grupą, z którą łowcy nie mieli na pieńku, a można by wręcz powiedzieć, że łączyły ich zażyłe relacje. W zamian za lepsze łupy zezwalali oni myśliwym na parę nie do końca moralnych, aczkolwiek wciąż jeszcze legalnych aktów. Zaś w przypadku zagrożenia ze strony wyrzutków, którzy czasami atakowali wioskę, wojownicy najpierw bronili świątyni, zaniedbując pozostałe części osady. Podczas walki, kiedy przelewali krew nieprzyjaciela, w ich oczach można było dostrzec czystą furię i surową bezwzględność.

            Znacznie spokojniejszą, ale też i mniej liczną była frakcja urzędników. W Hiellfsgaard istniał niewielki, całkiem zadbany urząd, pełniący wiele różnorodnych funkcji, których nikt nie umiał nawet wymienić. Administracja nie budziła ufności w mieszkańcach. Dla części z nich była po prostu zwykłą nieprzyjemnością, która, chociaż zakłócała spokój, to jednak nie wyrządzała żadnej większej szkody. Innym jednak czerwonawe elementy budynku przypominały owego „czerwonego molocha” porywającego łupy łowców. Dlatego też nie dziwota, że liczba pracowników zadbanego gmachu zmieściłaby się, może z pewnym tylko trudem, w łazience średniego rozmiaru.

             Nikt nie wiedział, czym dokładnie zajmowali się ci „wyedukowani chłystkowie”, jak pogardliwie o nich mówiono. Prawdopodobnie oni sami tego nie wiedzieli. Młodzi urzędnicy często spacerowali po okolicznych górach, gdzie mieli „pisać raporty”, zwykle zupełnie nie mające związku z rzeczywistością. Czytywali rozległe sagi oraz wielkie tomiszcza, z których czerpali całą swoją wiedzę o świecie wykraczającym daleko poza wyobraźnię zwykłych chłopów. Ich ulubionym zajęciem były jednak rozmowy  na wysublimowane tematy. Często też sami kreowali w wyobraźni nowe światy, do których zapraszali innych kolegów. I jedynie stary urzędnik, pamiętający jeszcze jak stawiano gmach, z niezadowoleniem przyglądał się nadmiernej aktywności młodych. Sam wywodził się z tutejszych, jednakże wcześnie opuścił dom i całkowicie poświęcił się pracy. Sypiał w swoim gabinecie, jadał w swoim gabinecie i mruczał do siebie w swoim gabinecie, złorzecząc na różne dziwactwa, którym oddawali się jego niedoświadczeni współpracownicy.

            Urzędnikiem mógł zostać każdy, jednakże liczba chętnych z roku na rok malała i prawdopodobnie wkrótce osiągnęłaby wartość ujemną, gdyby nie oddanie obecnych członków, którzy, gdy raz zakosztowali starych tomów, już nigdy nie zamierzali wracać do dawnego życia. Chłopi nigdy nie traktowali uczonych z powagą i zazwyczaj kpili z ich spotkań. Urzędnicy nie pozostawali im jednak dłużni i bardzo często na zaczepki potrafili odpowiedzieć tak, jak gdyby sam Likurg był ich nauczycielem. Czasami podejmowali próby edukowania biedoty czy prowadzenia z nimi debat, jednakże cywilizowane dyskusje za każdym razem zamieniały się w walki słowne i obraźliwe zwroty przeszywane groźbami łowców. Pomimo nikłej liczebności to właśni oni, młodzi intelektualiści, mieli stać się jednym z najdonośniejszych głosów w nadchodzących wydarzeniach, a przyjaźń, która ich łączyła, wkrótce miała ulec zniszczeniu.

            Pomimo sielankowości i idylliczności Hiellfsgaardu nie wszystko w okolicy było równie spokojne. Owi wygnańcy, z których większość była heretykami, przeczącymi istnieniu bogów, stworzyli małe, wędrowne osady. Nikt tak naprawdę nie wiedział, jak wyglądało ich życie. Faktem było natomiast to, że budowli oni społeczeństwo, które wciąż rosło i rosło.

Jedyne informacje o wyrzutkach pochodziły od łowców, a ich wersje często przeczyły same sobie. Tylko w nazywaniu wygnańców byli zgodni. Najczęstsze określenia padające pod adresem wyrzutków brzmiały: „czerwone monstra”, „bezbożniki”, „odszczepieńcy” i, najdziwniejsze, „chorzy”. Ostatnia nazwa nie miała w sobie wiele z prawdy, ponieważ w chwili wygnania ci ludzie wcale nie byli chorzy. To określenie stosowali głównie dorośli, nigdy jednak nie wyjaśniając, o co dokładnie im chodziło.

            Główną frakcją, znacznie większą od innych, byli chłopi. Dla uproszczenia podzielę ich na kmieci i na panów. Kmiecie stanowili liczniejszą grupę, która trudniła się najcięższą pracą. Byli bezgranicznie ufni wobec dwóch frakcji: w łowcach widzieli bohaterskich obrońców, chlubę ich małej Itaki, tarczę wobec zła całego świata. Natomiast kapłani byli dla nich samymi prorokami, przywódcami moralnymi i najwyższymi autorytetami w każdej absolutnie dziedzinie. Byli naiwni niczym małe dzieci, którym ktoś obiecał górę słodyczy, niczym niedoświadczeni młodzieńcy, których kusiła młoda, olśniewająco piękna niewiasta lub też jak starcy, którym wmawiało się cudowne działanie nowych leków. Pomimo swojej niedoli i trudnego życia kmiecie nigdy nie próbowali poprawić swojego losu. Czasem tylko któryś z bardziej ambitnych posyłał swoje dzieci, aby kształciły się w łowieckim rzemiośle.

            Panowie, wbrew oczekiwaniom, wcale nie żyli w  wiele lepszych warunkach. Byli, to fakt, troszkę bogatsi, lecz pracowali równie ciężko, co ich biedniejsi pobratymcy. Wyróżniała ich natomiast większa ambicja i zainteresowanie losami wsi. Nie myślcie jednak, że byli oni bez wad. Część z nich, podobnie jak kmiecie, bezgranicznie hołubiła kapłanów, często też wysyłała swoje potomstwo na służbę bożą. Zazwyczaj jednak odnosili się krytycznie do myśliwych. Panowie byli bowiem w stanie adorować tylko jedną grupę. Oczywiście część z nich zachowywała się odwrotnie – preferowała myśliwych, czasami uczestnicząc nawet w najazdach na wygnańców, a pogardzała starszyzną. Ta grupa panów oddawała cześć naczelnemu wodzowi, który prowadził myśliwych do walki i mścił poległych w boju towarzyszy.

Najmniejsza część tego ugrupowania interesowała się urzędnikami. Jednakże w większości nie potrafili oni zrozumieć nic a nic z rozmów o sztuce i o nauce, ergo nudzili się dosyć szybko. Czasem udawali, że wiedzą, o co chodzi i wówczas powtarzali niczym papugi wcześniej zasłyszane opinie i zwroty. Rzadko kiedy znajdował się wśród panów ktoś, kto rzeczywiście rozumiał, o czym ci młodzi intelektualiści rozmawiali.